De verhalen die u op deze pagina aantreft zijn ook te lezen via de link: www.srcsocialmedia.nl
De Zigeunerkoning en de gestolen zadels
Zo’n 30 kilometer ten zuiden van Sevilla ligt het dorp Las Cabezas de San Juan. Een wit dorp, gebouwd op een heuvel met op de top een kerk. Je ziet het van verre liggen, als een soort eiland, omringd door graanvelden en olijvenbomen, klaprozen in het voorjaar en zonnebloemen in de zomer.
Ik kwam daar terecht in het najaar van 1992. In Sevilla liep de EXPO ten einde. De stad was weer terug op de wereldkaart en Spanje verbond haar naam aan grote evenementen en projecten, in volle vaart mee met het ‘moderne’ Europa.
Een vreemd soort van ‘carrièreplanning’ deed me besluiten werk te zoeken in Andalucia, een paar maanden in een klein dorp om het Spaans onder de knie te krijgen moet het plan geweest zijn… Een lift van een aspergeboer bracht me naar Las Cabezas, hij wees naar dat dorp aan de horizon en zei: “ Daar wonen ‘buena gente’, aardige mensen…” Dus dat moest zeker lukken…
Dezelfde avond in Café el Rocio raakte ik aan de praat met een aantal boeren die in de omgeving wat land en een boerderij deelden, ik moest daar morgen maar eens langs komen, ze zouden wel wat vinden…
De Cortijo lag twee km buiten het dorp , langs de nationale weg die van Sevilla naar Cadiz loopt. Er was een lange oprijlaan die even wegzakte in een kleine glooiing waar een beekje door heen stroomde, van veraf leek het op een soort burcht waar rood geroeste werktuigen als vergeten schildwachten om heen lagen. De muren waren wit en het zonlicht kwam van overal. Het leven hing zo stil als wasgoed te drogen en ademde zachtjes als het geluid van sproeiers en vogels vanuit de verte. De lijnen van de heuvels draaiden in wijde cirkels om ons heen…Ik wist die dag nog niet dat ik hier uiteindelijk zo’n drie maanden zou blijven en steeds zou terugkeren tot op de dag van vandaag….
Ik herinner me vooral de ochtenden en avonden in Las Cabezas de San Juan, de middagen zijn ergens achtergebleven. Binnen een week had ik een eigen kamer op de boerderij, een bed , een kachel en een tv. Mijn kamer grensde aan de binnenplaats van het complex waar een vrolijke fanfare van kippen, hanen, ganzen en honden met overgave de nieuwe dag inluidde. De boeren die land hadden in de omgeving hadden hier hun werktuigen opgeslagen en aangezien het geen oogstperiode was, was er tijd genoeg om uitgebreid met z’n allen te ontbijten. Éen voor één kwamen ze aanrijden vanuit het dorp over die lange oprijlaan naar de Cortijo Als het gezelschap groot genoeg was en ook het brood was gearriveerd kon het ontbijt beginnen. Kip of haas, klaargemaakt met veel knoflook, tomaten, ui, groene paprika, laurier, tijm , rijst , bier en wijn er doorheen …. Rond 9 uur s’ochtends zaten zo’n 15 man om die grote paëlla pan heen, vork en homp brood in de aanslag en onderwijl zich afvragend:…. wat doet die Hollander eigenlijk hier?
Het werd al snel duidelijk dat Las Cabezas misschien niet de beste plaats was om Spaans te leren maar het gaf daardoor wel meer ruimte voor de romantiek en fantasie…Ik borstelde de muren van de stallen met kalkverf alsof ik de wereld een groot wit zwijgen oplegde en hier de werkelijkheid begon. En steeds dat gevoel dat vandaag de prachtigste dingen zouden gebeuren. Hun gebaren waren wijds en groots, er werd veel gelachen en hun woorden klonken zo zeker en vol vuur vanuit hun brandend hart. Als ik die voorstelling zo bekeek was ik er van overtuigd dat er vandaag grote infrastructurele projecten gestart zouden worden, nieuwe bruggen misschien, of op z’n minst nieuwe irrigatiekanalen…Maar na een poosje kwamen de eerste domino stenen op tafel of verplaatste een deel van de groep zich naar de piste waar de paarden tevoorschijn kwamen…Het was Oktober, de oogsten waren gedaan, men wachtte op de regen die nog moest komen, er was alle tijd van de wereld…. Terwijl dit ritueel zich zo elke dag herhaalde vond ik langzaam hier mijn plek, overdag klussen op de boerderij en s’avonds in het dorp werken in café el Rocio.
De paarden die we hielden waren de grootste kostbaarheid van de boerderij. Hun eigenaars uit het dorp of Sevilla hadden er zelf geen tijd voor of gebruikten ze enkel tijdens het weekend of de feria. Dus ze werden hier gestald, verzorgd en bereden. We hadden stallen voor zo’n twintig paarden. De zadels lagen opgeslagen in een aparte schuur. Omdat ik als enige ook sliep op de Cortijo werd mij gevraagd om elke avond voor het slapen gaan even met de hond plus een dubbelloops jachtgeweer een rondje te maken om de boerderij, je kon nooit weten….
Op een dag kregen we bezoek van twee zigeuners uit Lebrija, een nabijgelegen dorp. Het leek of ze regelrecht uit de film The Godfather waren weggelopen. Blinkende gouden tanden, kortgeschoren snorretje, een fout pak en glimmende puntschoenen. Ze waren geïnteresseerd in onze paarden , wilden ook een paard kopen maar na een uitgebreide rondleiding keerden ze onverrichterzake weer huiswaarts.
Diezelfde avond maakt ik weer mijn ronde met de hond om de boerderij heen…
De volgende ochtend was alles anders, geen krekels, geen sproeiers , geen geur van verse koffie of roerei met wilde asperges. Luid geschreeuw en oneindig gevloek… alle zadels waren gestolen en dat kwam hier zo’n beetje overeen met het einde van de wereld!!! Iedereen die op z’n dooie akkertje aan kwam rijden kreeg het nieuws te horen en keer op keer werd het verhaal herhaald, al vrij snel ging de beschuldigende vinger naar de twee’Corleones’ uit Lebrija die hier gisteren de boel hadden onderzocht en vannacht hun slag hadden geslagen. Ik had zoals elke nacht heerlijk geslapen dromend van een vaste toekomst hier in het zuiden op wat voor manier dan ook, dit was weer back to reality… Er werd mij niks kwalijk genomen , ik was geen professioneel bewaker en ook al had ik de dief betrapt, ik had waarschijnlijk niks ondernomen met dat middeleeuwse jachtgeweer….Die middag was het gezelschap al wat gekalmeerd, er was inmiddels aangifte gedaan en de eigenaars waren op de hoogte gesteld, we zaten allemaal een beetje te soezen in de middagzon toen in de verte twee wagens de oprijlaan op kwamen rijden. Een rode sportwagen en daarachter een geblindeerde Mercedes…..
De twee zigeuners stapten uit , witheet van woede , schreeuwend , verwijtend : Hoe wij het in ons hoofd haalden om naar de politie te gaan, hoe kwamen wij er bij, wat moest de buurt wel niet denken, enzovoorts, enzovoorts, de sfeer werd grimmiger , ik deed een paar stappen achteruit,… De boel leek te ontploffen toen ineens de deur van de Mercedes open ging en een man uit stapte…plots was het stil , 15 Andalusische boeren hielden ineens hun mond, ik begreep er niks van… de man stapte naar voren; goed in het pak, glanzende golvende haren naar achter gekamd, fluwelen dasje in het colbert, hij was een jaar of zestig… En hij sprak: “… mensen, mensen, waar zijn we nu mee bezig, kunnen we dit niet op een normale manier oplossen in plaats van met geschreeuw….?” Verbijsterd tikte ik één van de boeren aan en vroeg hem wat er aan de hand was, wíe was dit ? Hij keek me aan , maande me tot zwijgen en trok met zijn wijsvinger een snijdende beweging over zijn hals…..Dit was het hoofd van een zigeunerclan , een man wiens autoriteit verder ging dan de plaatselijke wetten en regels, die meer op zijn kerfstok had dan wij wilden weten en met wie je niet in discussie ging wilde je nog lang en gelukkig leven….Een vreemd soort stilte viel over het erf. Diezelfde avond zat het hele gezelschap in de lokale kroeg Barcelona te kijken, het Dream Team van Cruijff speelde. De zadels zijn nooit meer teruggevonden. De verzekering zou alles regelen….
Zo’n 30 kilometer ten zuiden van Sevilla ligt het dorp Las Cabezas de San Juan. Een wit dorp, gebouwd op een heuvel met op de top een kerk. Je ziet het van verre liggen, als een soort eiland, omringd door graanvelden en olijvenbomen, klaprozen in het voorjaar en zonnebloemen in de zomer.
Ik kwam daar terecht in het najaar van 1992. In Sevilla liep de EXPO ten einde. De stad was weer terug op de wereldkaart en Spanje verbond haar naam aan grote evenementen en projecten, in volle vaart mee met het ‘moderne’ Europa.
Een vreemd soort van ‘carrièreplanning’ deed me besluiten werk te zoeken in Andalucia, een paar maanden in een klein dorp om het Spaans onder de knie te krijgen moet het plan geweest zijn… Een lift van een aspergeboer bracht me naar Las Cabezas, hij wees naar dat dorp aan de horizon en zei: “ Daar wonen ‘buena gente’, aardige mensen…” Dus dat moest zeker lukken…
Dezelfde avond in Café el Rocio raakte ik aan de praat met een aantal boeren die in de omgeving wat land en een boerderij deelden, ik moest daar morgen maar eens langs komen, ze zouden wel wat vinden…
De Cortijo lag twee km buiten het dorp , langs de nationale weg die van Sevilla naar Cadiz loopt. Er was een lange oprijlaan die even wegzakte in een kleine glooiing waar een beekje door heen stroomde, van veraf leek het op een soort burcht waar rood geroeste werktuigen als vergeten schildwachten om heen lagen. De muren waren wit en het zonlicht kwam van overal. Het leven hing zo stil als wasgoed te drogen en ademde zachtjes als het geluid van sproeiers en vogels vanuit de verte. De lijnen van de heuvels draaiden in wijde cirkels om ons heen…Ik wist die dag nog niet dat ik hier uiteindelijk zo’n drie maanden zou blijven en steeds zou terugkeren tot op de dag van vandaag….
Ik herinner me vooral de ochtenden en avonden in Las Cabezas de San Juan, de middagen zijn ergens achtergebleven. Binnen een week had ik een eigen kamer op de boerderij, een bed , een kachel en een tv. Mijn kamer grensde aan de binnenplaats van het complex waar een vrolijke fanfare van kippen, hanen, ganzen en honden met overgave de nieuwe dag inluidde. De boeren die land hadden in de omgeving hadden hier hun werktuigen opgeslagen en aangezien het geen oogstperiode was, was er tijd genoeg om uitgebreid met z’n allen te ontbijten. Éen voor één kwamen ze aanrijden vanuit het dorp over die lange oprijlaan naar de Cortijo Als het gezelschap groot genoeg was en ook het brood was gearriveerd kon het ontbijt beginnen. Kip of haas, klaargemaakt met veel knoflook, tomaten, ui, groene paprika, laurier, tijm , rijst , bier en wijn er doorheen …. Rond 9 uur s’ochtends zaten zo’n 15 man om die grote paëlla pan heen, vork en homp brood in de aanslag en onderwijl zich afvragend:…. wat doet die Hollander eigenlijk hier?
Het werd al snel duidelijk dat Las Cabezas misschien niet de beste plaats was om Spaans te leren maar het gaf daardoor wel meer ruimte voor de romantiek en fantasie…Ik borstelde de muren van de stallen met kalkverf alsof ik de wereld een groot wit zwijgen oplegde en hier de werkelijkheid begon. En steeds dat gevoel dat vandaag de prachtigste dingen zouden gebeuren. Hun gebaren waren wijds en groots, er werd veel gelachen en hun woorden klonken zo zeker en vol vuur vanuit hun brandend hart. Als ik die voorstelling zo bekeek was ik er van overtuigd dat er vandaag grote infrastructurele projecten gestart zouden worden, nieuwe bruggen misschien, of op z’n minst nieuwe irrigatiekanalen…Maar na een poosje kwamen de eerste domino stenen op tafel of verplaatste een deel van de groep zich naar de piste waar de paarden tevoorschijn kwamen…Het was Oktober, de oogsten waren gedaan, men wachtte op de regen die nog moest komen, er was alle tijd van de wereld…. Terwijl dit ritueel zich zo elke dag herhaalde vond ik langzaam hier mijn plek, overdag klussen op de boerderij en s’avonds in het dorp werken in café el Rocio.
De paarden die we hielden waren de grootste kostbaarheid van de boerderij. Hun eigenaars uit het dorp of Sevilla hadden er zelf geen tijd voor of gebruikten ze enkel tijdens het weekend of de feria. Dus ze werden hier gestald, verzorgd en bereden. We hadden stallen voor zo’n twintig paarden. De zadels lagen opgeslagen in een aparte schuur. Omdat ik als enige ook sliep op de Cortijo werd mij gevraagd om elke avond voor het slapen gaan even met de hond plus een dubbelloops jachtgeweer een rondje te maken om de boerderij, je kon nooit weten….
Op een dag kregen we bezoek van twee zigeuners uit Lebrija, een nabijgelegen dorp. Het leek of ze regelrecht uit de film The Godfather waren weggelopen. Blinkende gouden tanden, kortgeschoren snorretje, een fout pak en glimmende puntschoenen. Ze waren geïnteresseerd in onze paarden , wilden ook een paard kopen maar na een uitgebreide rondleiding keerden ze onverrichterzake weer huiswaarts.
Diezelfde avond maakt ik weer mijn ronde met de hond om de boerderij heen…
De volgende ochtend was alles anders, geen krekels, geen sproeiers , geen geur van verse koffie of roerei met wilde asperges. Luid geschreeuw en oneindig gevloek… alle zadels waren gestolen en dat kwam hier zo’n beetje overeen met het einde van de wereld!!! Iedereen die op z’n dooie akkertje aan kwam rijden kreeg het nieuws te horen en keer op keer werd het verhaal herhaald, al vrij snel ging de beschuldigende vinger naar de twee’Corleones’ uit Lebrija die hier gisteren de boel hadden onderzocht en vannacht hun slag hadden geslagen. Ik had zoals elke nacht heerlijk geslapen dromend van een vaste toekomst hier in het zuiden op wat voor manier dan ook, dit was weer back to reality… Er werd mij niks kwalijk genomen , ik was geen professioneel bewaker en ook al had ik de dief betrapt, ik had waarschijnlijk niks ondernomen met dat middeleeuwse jachtgeweer….Die middag was het gezelschap al wat gekalmeerd, er was inmiddels aangifte gedaan en de eigenaars waren op de hoogte gesteld, we zaten allemaal een beetje te soezen in de middagzon toen in de verte twee wagens de oprijlaan op kwamen rijden. Een rode sportwagen en daarachter een geblindeerde Mercedes…..
De twee zigeuners stapten uit , witheet van woede , schreeuwend , verwijtend : Hoe wij het in ons hoofd haalden om naar de politie te gaan, hoe kwamen wij er bij, wat moest de buurt wel niet denken, enzovoorts, enzovoorts, de sfeer werd grimmiger , ik deed een paar stappen achteruit,… De boel leek te ontploffen toen ineens de deur van de Mercedes open ging en een man uit stapte…plots was het stil , 15 Andalusische boeren hielden ineens hun mond, ik begreep er niks van… de man stapte naar voren; goed in het pak, glanzende golvende haren naar achter gekamd, fluwelen dasje in het colbert, hij was een jaar of zestig… En hij sprak: “… mensen, mensen, waar zijn we nu mee bezig, kunnen we dit niet op een normale manier oplossen in plaats van met geschreeuw….?” Verbijsterd tikte ik één van de boeren aan en vroeg hem wat er aan de hand was, wíe was dit ? Hij keek me aan , maande me tot zwijgen en trok met zijn wijsvinger een snijdende beweging over zijn hals…..Dit was het hoofd van een zigeunerclan , een man wiens autoriteit verder ging dan de plaatselijke wetten en regels, die meer op zijn kerfstok had dan wij wilden weten en met wie je niet in discussie ging wilde je nog lang en gelukkig leven….Een vreemd soort stilte viel over het erf. Diezelfde avond zat het hele gezelschap in de lokale kroeg Barcelona te kijken, het Dream Team van Cruijff speelde. De zadels zijn nooit meer teruggevonden. De verzekering zou alles regelen….
Literaire expeditie door Buenos Aires
Buenos Aires, 16 januari 2013, half tien s´ochtends in calle Túcuman, 30 graden in de schaduw van de Jacaranda. Terwijl Nederland onder een dikke laag sneeuw ligt en mijn dochter vanmiddag waarschijnlijk rondjes schaatst op een ondergelopen weiland in het dorp, maken we ons hier op voor weer een warme zomerdag. De enige neerslag die hier valt komt van de begoten bloempotten bovenop de balkonnen en de ronkende airco´s aan de muren. Tussen de bloeiende zijdebomen en orleander hier in het park zoek ik de koelte in de adem van een ontwaakte dag, een zachte bries drijft af en aan, vol met geuren en geluiden van een wereldstad in de zomer...
De dagen voorafgaand aan de Patagonië reis van SRC ben ik bezig met een kleine literaire expeditie door de stad , op zoek naar oude boeken, mappen, kaarten en gravures van en over Zuid Amerika en Patagonië. Een leuke invalshoek die me in contact brengt met de antieke boekhandelaars van Buenos Aires, het zijn er een stuk of 30 ,verspreid door de stad, de afstanden zijn behoorlijk, maar het loont de moeite. Van de koloniale wijk San Telmo, richting het sjiekere Recoleta, door naar Plaza de Italia en weer terug naar het centrum , dat was de route van gisteren. En dat met een mooie map uitgegeven door de Asociation de los Libreros Anticuarios de la Argentina...Het was geweldig! Ik had alles uiteraard via internet kunnen doen, maar dat is lang niet zo romantisch, het ging mij vooral om de stad en de verhalen. De boeken waren zoals verwacht onbetaalbaar: de eerste verslagen van de ontdekkingen door de Spanjaarden, de Kolonisatie, de reizen van Magelhaes in dienst van de Spaanse Troon, de eerste kaarten van Patagonië , de eerste gravures van de vreemde dieren die men hier aantrof, sommige boeken onder een dikke laag stof en andere die met fluwelen handschoenen uit zwaar beveligde ruimtes werden gehaald...
Uiteindelijk aan het einde van de dag een afspraak met ene Leonardo in Grand Café Tortoni, het oudste café van Buenos Aires . De gepensioneerde boekenverzamelaar zag een bezwete Hollander aanschuiven met een rood aangelopen hoofd die net een marathon had gelopen in de tropische hitte van de stad , het enige wat ik nog kon stamelen was: " una cerveza por favor..." De uiteindelijke oogst van de dag was een boek van Erasmus; Lof der Zotheid,.... hoe toepasselijk..... Vandaag op z´n hollands weer verder op de fiets , voorlopig staat die nog even ´werkeloos´tegen de Jacaranda boom aangeleund....
Het lijkt nog een droom dat we over een paar dagen oog in oog staan met indrukwekkende hoge muren van ijs die traag piepend , knarsend en scheurend zich in het water storten en dat de Condor ons volgt tot aan ´het einde van de wereld´...
*****
De dagen voorafgaand aan de Patagonië reis van SRC ben ik bezig met een kleine literaire expeditie door de stad , op zoek naar oude boeken, mappen, kaarten en gravures van en over Zuid Amerika en Patagonië. Een leuke invalshoek die me in contact brengt met de antieke boekhandelaars van Buenos Aires, het zijn er een stuk of 30 ,verspreid door de stad, de afstanden zijn behoorlijk, maar het loont de moeite. Van de koloniale wijk San Telmo, richting het sjiekere Recoleta, door naar Plaza de Italia en weer terug naar het centrum , dat was de route van gisteren. En dat met een mooie map uitgegeven door de Asociation de los Libreros Anticuarios de la Argentina...Het was geweldig! Ik had alles uiteraard via internet kunnen doen, maar dat is lang niet zo romantisch, het ging mij vooral om de stad en de verhalen. De boeken waren zoals verwacht onbetaalbaar: de eerste verslagen van de ontdekkingen door de Spanjaarden, de Kolonisatie, de reizen van Magelhaes in dienst van de Spaanse Troon, de eerste kaarten van Patagonië , de eerste gravures van de vreemde dieren die men hier aantrof, sommige boeken onder een dikke laag stof en andere die met fluwelen handschoenen uit zwaar beveligde ruimtes werden gehaald...
Uiteindelijk aan het einde van de dag een afspraak met ene Leonardo in Grand Café Tortoni, het oudste café van Buenos Aires . De gepensioneerde boekenverzamelaar zag een bezwete Hollander aanschuiven met een rood aangelopen hoofd die net een marathon had gelopen in de tropische hitte van de stad , het enige wat ik nog kon stamelen was: " una cerveza por favor..." De uiteindelijke oogst van de dag was een boek van Erasmus; Lof der Zotheid,.... hoe toepasselijk..... Vandaag op z´n hollands weer verder op de fiets , voorlopig staat die nog even ´werkeloos´tegen de Jacaranda boom aangeleund....
Het lijkt nog een droom dat we over een paar dagen oog in oog staan met indrukwekkende hoge muren van ijs die traag piepend , knarsend en scheurend zich in het water storten en dat de Condor ons volgt tot aan ´het einde van de wereld´...
*****
'The desertpoet' van Maadid, Abdalrahman.
De woestijndichter
Tijdens de Mooiste van Marokko rondreis van SRC rijdt u op dag 5 van Fez naar Erfoud, de langste en mooiste rit van de reis, de Koninginnerit! Zo’n 500 kilometer naar de woestijn, via bergpassen en hoogvlaktes richting het Oosten, achter het Hoge Atlas gebergte langs. Een tocht waarbij Marokko zich van haar mooiste kant laat zien, zeker in het voorjaar als het uitzicht op besneeuwde bergtoppen vergezeld gaat met de kleuren van de veldbloemen….
In de namiddag bereiken we dan de Ziz rivier , die kronkelend een weg zoekt door de gorges en zo een Mesopotamisch landschap vormt waar tussen de dadelpalmen de eerste dorpen te zien zijn , de kashbah’s en ksours…Vanaf nu speelt het leven zich enkel af op een klein stukje vruchtbare grond aan de oevers van de rivieren. Als je in het oosten van de Marokko de zuidelijke oase routes volgt krijg je al snel de drang om de bus te stoppen en die geheimzinnige lemen kastelen en dorpen van dichtbij te bewonderen. Die gelegenheid deed zich voor in Maadid, een dorp een paar kilometer vóór Erfoud.
Beschermd door hoge lemen muren en een enkele toegangspoort lag het daar in de schemer ,stil en donker. Bij de poort stapte een man naar voren en stelde zich voor:”welcome in my village , the beautiful kashbah Maadid.” Zijn naam was Abdalrahman en hij was behalve leraar engels ook hofdichter, al moest je dat laatste met een grote korrel woestijnzand nemen. Zijn titel was ‘Desertpoet’ en gezien de omstandigheden klopte dat volledig…Hij zou ons wel even door het dorp leiden en onderwijl wat vertellen en voordragen.
Achter de poort zaten de mannen van het dorp op kleden op de grond , het overleg ging over in gefluister toen wij passeerden, de poort bleef open dus ontsnappen was nog altijd mogelijk…Het leek of we een ondergrondse wereld in stapten, licht was schaars en geluiden en stemmen leken uit een andere tijd te komen , vervormd door het stof en de oproep tot het gebed.. Via de lokale tam tam wist iedereen in het dorp snel van onze aanwezigheid en zo ontstond er een bonte stoet van reizigers , kinderen en gesluierde vrouwen in zwarte kledij dat door de smalle straatjes slenterde achter de woestijndichter aan. Hij leidde ons naar zijn huisje waar zijn vrouw al klaar stond met de thee, we konden plaats nemen op de grond en toen begon zijn voordracht, een tweedehands luit en wat stimulerende exotische kruidenthee brachten onze vriend in extase , een twintigtal Hollanders onder het stof in een kleine patio van een lemen hut wisten niet wat ze meemaakten, dit was echt!!! De man had geen muzikaal talent maar zijn spontaniteit en enthousiasme waren hartveroverend…We kwamen vanuit de vol belichte overweldigende ruimte , met al die hoogvlaktes, atlas bergen, canyons, slingerende oases, als door een trechter midden in de intimiteit van de Marokkaanse gastvrijheid terecht….
De volgende ochtend, toen we terugkwamen van de zonsopgang in de Merzouga duinen zat hij bij het zwembad van het hotel klaar met verse dadels en gekopieerde gedichten, zijn eerste bundel in het Nederlands zal niet lang meer op zich laten wachten..
*****
De uitocht van Las Cabezas de San Juan naar Rocio, mei 2012
Src Cultuurvakanties naar Rocio in Zuid-Spanje!!
Het komend voorjaar organiseert SRC Cultuurvakanties een bijzondere themareis door Andalucia. Een reis die in het teken staat van één van de grootste en meest bijzondere pelgrimsfeesten in Spanje, de pelgrimstocht naar Rocio. Elk jaar rond Pinksteren trekken duizenden pelgrims naar het dorpje Rocio midden in het natuurreservaat Coto Doñana, het oude jachtgebied van de koningen van Kastillië.
In de middeleeuwen is daar door een herder een Mariaverschijning waargenomen. Op de plek van het 'wonder' is op last van koning Alfonso X een hermita gebouwd die zich in de loop van de eeuwen ontwikkelde tot één van de belangrijkste bedevaartsoorden van Spanje .Diverse bijzondere gebeurtenissen en mirakels werden toegeschreven aan de 'Virgin del rocio'.
Vandaag de dag is het feest ter ere van 'la blanca Paloma' het meest traditionele en indrukwekkende feest in Andalucia.
In de middeleeuwen is daar door een herder een Mariaverschijning waargenomen. Op de plek van het 'wonder' is op last van koning Alfonso X een hermita gebouwd die zich in de loop van de eeuwen ontwikkelde tot één van de belangrijkste bedevaartsoorden van Spanje .Diverse bijzondere gebeurtenissen en mirakels werden toegeschreven aan de 'Virgin del rocio'.
Vandaag de dag is het feest ter ere van 'la blanca Paloma' het meest traditionele en indrukwekkende feest in Andalucia.
De Giralda toren in Sevilla
El camino, de weg erheen, is zowel middel als doel. Een bonte stoet van huifkarren, mannen en vrouwen in schitterende kledij, te voet of te paard, trekt door het ontluikende lentelandschap via verschillende routes, langs groene heuvels vol met klaprozen en zonnebloemen, langs rivieren of door schaduwrijke bossen. Verwacht hier niet de soberheid die men een pelgrimsroute normaal gesproken toedicht; men danst , eet, zingt en drinkt dat het een lieve lust is! Met name de tocht door het Nationale Park Coto Doñana is onvergetelijk, de pelgrims overnachten in huifkarren en tenten, s'nachts onder de sterrenhemel klinkt er bij het kampvuur gitaarmuziek en danst men de Sevillane...
Als alle broederschappen zijn gearriveerd verzamelen de mensen zich rond de Basiliek en wacht men op het hoogtepunt van het feest. Dat is wanneer, in de nacht van zondag op maandag, het beeld van Rocio van het Altaar wordt geheven en in processie-vorm wordt gepresenteerd aan een uitzinnige mensenmenigte...
Deze reis concentreert zich rond de feestelijkheden van Rocio ; vanuit een hotel in San Lucar de Barrameda maken we diverse excursies, we wandelen een deel van de pelgrimsroute, zien de uittocht van de verschillende dorpen in de provincies van Sevilla en Huelva, en zijn natuurlijk aanwezig in Rocio met Pinksteren ,als het feest zijn hoogtepunt bereikt. Daarnaast maken we excursies naar Sevilla, 'de parel van het zuiden', we zien de oudste stad van Europa: Cadiz, bezoeken de sherry-stad Jerez de la Frontera en hebben zelfs nog de tijd om uit te blazen aan het strand ....
Voor meer info over deze reis klikt u op de foto hiernaast.
*****
Als alle broederschappen zijn gearriveerd verzamelen de mensen zich rond de Basiliek en wacht men op het hoogtepunt van het feest. Dat is wanneer, in de nacht van zondag op maandag, het beeld van Rocio van het Altaar wordt geheven en in processie-vorm wordt gepresenteerd aan een uitzinnige mensenmenigte...
Deze reis concentreert zich rond de feestelijkheden van Rocio ; vanuit een hotel in San Lucar de Barrameda maken we diverse excursies, we wandelen een deel van de pelgrimsroute, zien de uittocht van de verschillende dorpen in de provincies van Sevilla en Huelva, en zijn natuurlijk aanwezig in Rocio met Pinksteren ,als het feest zijn hoogtepunt bereikt. Daarnaast maken we excursies naar Sevilla, 'de parel van het zuiden', we zien de oudste stad van Europa: Cadiz, bezoeken de sherry-stad Jerez de la Frontera en hebben zelfs nog de tijd om uit te blazen aan het strand ....
Voor meer info over deze reis klikt u op de foto hiernaast.
*****
|
|
|
De olijven oogst in Sorihuela de Guadalimar, Andalucia
Oïga, oïga!! Luister, luister!! klonk het luid in de lege straten van Sorihuela de Guadalimar vroeg in de morgen. "...De bus uit Castellar komt vandaag iets later,...Señora Dominguez is vannacht bevallen van een gezonde dochter, … de dienst in de Santa Agueda kerk begint zo om 11 uur!!..."
Het belangrijkste nieuws van deze dag werd vocaal gepresenteerd door een wandelende nieuwslezer en zo ging het elke ochtend van maandag tot vrijdag...Een klein dorp, ergens midden in de Spaanse provincie Jaén, verscholen in de tijd en omgeven door miljoenen olijvenbomen. Ergens in 1993 had ik een brief geschreven naar de coöperatie in dit kleine Spaanse dorp met de vraag of ik hier een winter kon werken in de olijvenoogst. Toen ik begin december arriveerde was het halve dorp uitgelopen om me te verwelkomen. Al die ogen leken te vragen: 'wat brengt die Hollander hier?'
Via bemiddeling van de familie Muñoz kon ik werken voor een advocaat in Linares: de heer Lumbreras Gallarzo. Deze man had wel zo'n 10.000 bomen die geplukt moesten worden. Ik kwam terecht in een klein team van vier mannen en één vrouw. Deze groep 'aceituneros' had de eerdere oogstjaren gekerfd in de stok waarmee ze de olijven uit de bomen sloegen. Al vanaf hun jonge jaren was dit één van de vaste rituelen in hun leven. Ze sloegen de olijven uit de bomen op de maat van de liederen die ze hier in de bergen al sinds hun jeugd zongen. Ze wisten waar en wanneer de eerste regen zou vallen, waar je de beste kruiden en wilde asperges kon vinden, en waar alle bronnen waren.... Voor iemand die niet beter wist dan dat water uit een kraan kwam, viel hier nog veel te leren.
Ik sliep in een klein pension voor 600 pesetas per dag (toen 8 gulden). Elke ochtend wandelde ik eerst naar de bakker voor het brood. De koele berglucht mengde zich al snel met de geur van houtvuur in de straten en de anijsdrank die vanuit de cafés naar buiten dreef. Iedereen verzamelde zich op het dorpsplein waar vandaan een bonte stoet van voertuigen de bergen in trok. Trekkers, busjes, jeeps en muilezels allemaal volgeladen met stokken, netten, kruiken, proviand et cetera.
Alle percelen bevonden zich kris kras verspreid door het heuvellandschap. Iedere familie in het dorp had wel olijvenbomen in haar bezit en die moesten allemaal met de hand en de stok geplukt worden. Zodra de zon met een gouden rand over de hoge bergen van Cazorla kantelde, was het heerlijk werken. Je moet zonnige dagen in december in Andalusië voorstellen als een top lentedag: 20 graden, niet te warm en zeker niet te koud. Rond het middaguur werd er vaak een klein vuur gemaakt om wat morcilla of chorizo te grillen en na de lunch was er tijd voor een kort middagdutje. Alle dagen werd er gewerkt, zo'n 8 uur per dag. Behalve als het regende, dan waren we vrij, maar het regende niet zo veel.
En zo ging het door heel Jaén: overal was bedrijvigheid, overal zie je mensen in groepen werken, de handen rood van het sap van de olijven, de gezichten donker van de zon. De kroegen als de verzamelpunten, alsof het feest is, afgeladen in de namiddag, elke dag opnieuw. De coöperaties draaiden op volle toeren, de schoon gewassen olijven verdwenen tussen de spiraalschroeven richting de pers en al kort nadat de eerste vrachten waren afgeleverd, stroomde het groene sap al naar buiten, onophoudelijk. Al die kleine dorpen, al die mensen die bezig zijn, al die miljoenen olijfbomen in Jaén vormen het grootste productiegebied ter wereld! Kleine dorpen die de rest van het jaar een beetje ingeslapen lijken, komen tot leven en verwelkomen de start van de grootste olijvenoogst van Spanje...
Mocht u ervoor kiezen om deze winter een reis te maken naar Andalusië, dan raad ik u zeker aan langs de percelen te rijden. Wordt er druk geoogst? Stap gerust op de mensen af om meer te horen over deze oogst en vraag, als u wilt, of u mee mag helpen met plukken. Geniet in ieder geval van de verhalen, de keuken van Jaén en de prachtige natuurschoonheid van deze kleine provincie in het binnenland van Zuid-Spanje.
Het belangrijkste nieuws van deze dag werd vocaal gepresenteerd door een wandelende nieuwslezer en zo ging het elke ochtend van maandag tot vrijdag...Een klein dorp, ergens midden in de Spaanse provincie Jaén, verscholen in de tijd en omgeven door miljoenen olijvenbomen. Ergens in 1993 had ik een brief geschreven naar de coöperatie in dit kleine Spaanse dorp met de vraag of ik hier een winter kon werken in de olijvenoogst. Toen ik begin december arriveerde was het halve dorp uitgelopen om me te verwelkomen. Al die ogen leken te vragen: 'wat brengt die Hollander hier?'
Via bemiddeling van de familie Muñoz kon ik werken voor een advocaat in Linares: de heer Lumbreras Gallarzo. Deze man had wel zo'n 10.000 bomen die geplukt moesten worden. Ik kwam terecht in een klein team van vier mannen en één vrouw. Deze groep 'aceituneros' had de eerdere oogstjaren gekerfd in de stok waarmee ze de olijven uit de bomen sloegen. Al vanaf hun jonge jaren was dit één van de vaste rituelen in hun leven. Ze sloegen de olijven uit de bomen op de maat van de liederen die ze hier in de bergen al sinds hun jeugd zongen. Ze wisten waar en wanneer de eerste regen zou vallen, waar je de beste kruiden en wilde asperges kon vinden, en waar alle bronnen waren.... Voor iemand die niet beter wist dan dat water uit een kraan kwam, viel hier nog veel te leren.
Ik sliep in een klein pension voor 600 pesetas per dag (toen 8 gulden). Elke ochtend wandelde ik eerst naar de bakker voor het brood. De koele berglucht mengde zich al snel met de geur van houtvuur in de straten en de anijsdrank die vanuit de cafés naar buiten dreef. Iedereen verzamelde zich op het dorpsplein waar vandaan een bonte stoet van voertuigen de bergen in trok. Trekkers, busjes, jeeps en muilezels allemaal volgeladen met stokken, netten, kruiken, proviand et cetera.
Alle percelen bevonden zich kris kras verspreid door het heuvellandschap. Iedere familie in het dorp had wel olijvenbomen in haar bezit en die moesten allemaal met de hand en de stok geplukt worden. Zodra de zon met een gouden rand over de hoge bergen van Cazorla kantelde, was het heerlijk werken. Je moet zonnige dagen in december in Andalusië voorstellen als een top lentedag: 20 graden, niet te warm en zeker niet te koud. Rond het middaguur werd er vaak een klein vuur gemaakt om wat morcilla of chorizo te grillen en na de lunch was er tijd voor een kort middagdutje. Alle dagen werd er gewerkt, zo'n 8 uur per dag. Behalve als het regende, dan waren we vrij, maar het regende niet zo veel.
En zo ging het door heel Jaén: overal was bedrijvigheid, overal zie je mensen in groepen werken, de handen rood van het sap van de olijven, de gezichten donker van de zon. De kroegen als de verzamelpunten, alsof het feest is, afgeladen in de namiddag, elke dag opnieuw. De coöperaties draaiden op volle toeren, de schoon gewassen olijven verdwenen tussen de spiraalschroeven richting de pers en al kort nadat de eerste vrachten waren afgeleverd, stroomde het groene sap al naar buiten, onophoudelijk. Al die kleine dorpen, al die mensen die bezig zijn, al die miljoenen olijfbomen in Jaén vormen het grootste productiegebied ter wereld! Kleine dorpen die de rest van het jaar een beetje ingeslapen lijken, komen tot leven en verwelkomen de start van de grootste olijvenoogst van Spanje...
Mocht u ervoor kiezen om deze winter een reis te maken naar Andalusië, dan raad ik u zeker aan langs de percelen te rijden. Wordt er druk geoogst? Stap gerust op de mensen af om meer te horen over deze oogst en vraag, als u wilt, of u mee mag helpen met plukken. Geniet in ieder geval van de verhalen, de keuken van Jaén en de prachtige natuurschoonheid van deze kleine provincie in het binnenland van Zuid-Spanje.
Marokko
van Fez naar Midelt, in het voorjaar.
Voor wie ooit Andalusië in zijn hart heeft gesloten is Marokko misschien de volgende stap. Aan de overzijde van de straat van Gibraltar ligt een fascinerend land wat alles in zich heeft om een onvergetelijke vakantie te bezorgen.
De vele gezichten van Marokko, zowel geografisch als sociaal-cultureel, geven de reiziger een bijzondere en onvergetelijke afwisseling van indrukken, verhalen en belevenissen. Marokko herbergt een kleurrijke mix van Afrikaanse, Arabische, Europese, Joodse en Berber invloeden. Even zo gevarieerd is het natuurlijke landschap. Het is soms niet voor te stellen dat Marokko één land is , de verschillende klimaatzones en diversiteit in natuurlijke landschappen zorgen ervoor dat je in enkele dagen een reis rond de wereld lijkt te maken. Vanuit het groene Noorden naar het zuidelijke woestijnlandschap is een dag rijden, maar het is één van de meest adembenemende tochten die je binnen één land kunt maken.
De rit vertrekt vanuit een vertrouwde méditerrane omgeving: olijfbomen, graanvelden, zonnebloemen, druiven en kurkeiken.., groen, vruchtbaar en altijd iets in bloei..., nog niks aan de hand, zou ook zuid-Spanje kunnen zijn denk je...Maar dan maakt het landschap zich groot en omarmt en imponeert het de reiziger met bergpassen en hoogvlaktes, tot de bergen van de hoge Atlas verschijnen. Glanzend en spiegelend in het zonlicht vormen deze donkere reuzen een natuurlijke muur, een historische barrière waarachter wéér een ander land ligt, een Marokko van woestijnen, kashbahs en oases...
Dit is het land van de 'Amazighen', de vrije mensen, die sprookjeskastelen van leem bewonen, gebouwd van rode aarde, verscholen tussen de palmbomen en amandelbloesem in het voorjaar, gekroond door de witte toppen van de bergen onder een blauwe hemel. Het land ook van de zuidelijke oase routes naar Timbuktu, waar de handelskaravanen hun weg zochten langs de vruchtbare groene stroken... Dan is het ineens daar, dat gevoel dat je alsmaar verder wilt gaan, om steeds meer te ontdekken, want het waren deze wegen, deze eeuwenoude routes, die Marokko verbonden met vergane koninkrijken.
Langs deze wegen vinden we ook de 'route van de 1000 kashbahs' , de berberdorpen die in zo'n wijds en exotisch decor liggen dat zelfs de Hollywood studios hier zijn neergestreken om films op te nemen die zich op iedere plaats in de wereld kunnen afspelen...
De vele gezichten van Marokko, zowel geografisch als sociaal-cultureel, geven de reiziger een bijzondere en onvergetelijke afwisseling van indrukken, verhalen en belevenissen. Marokko herbergt een kleurrijke mix van Afrikaanse, Arabische, Europese, Joodse en Berber invloeden. Even zo gevarieerd is het natuurlijke landschap. Het is soms niet voor te stellen dat Marokko één land is , de verschillende klimaatzones en diversiteit in natuurlijke landschappen zorgen ervoor dat je in enkele dagen een reis rond de wereld lijkt te maken. Vanuit het groene Noorden naar het zuidelijke woestijnlandschap is een dag rijden, maar het is één van de meest adembenemende tochten die je binnen één land kunt maken.
De rit vertrekt vanuit een vertrouwde méditerrane omgeving: olijfbomen, graanvelden, zonnebloemen, druiven en kurkeiken.., groen, vruchtbaar en altijd iets in bloei..., nog niks aan de hand, zou ook zuid-Spanje kunnen zijn denk je...Maar dan maakt het landschap zich groot en omarmt en imponeert het de reiziger met bergpassen en hoogvlaktes, tot de bergen van de hoge Atlas verschijnen. Glanzend en spiegelend in het zonlicht vormen deze donkere reuzen een natuurlijke muur, een historische barrière waarachter wéér een ander land ligt, een Marokko van woestijnen, kashbahs en oases...
Dit is het land van de 'Amazighen', de vrije mensen, die sprookjeskastelen van leem bewonen, gebouwd van rode aarde, verscholen tussen de palmbomen en amandelbloesem in het voorjaar, gekroond door de witte toppen van de bergen onder een blauwe hemel. Het land ook van de zuidelijke oase routes naar Timbuktu, waar de handelskaravanen hun weg zochten langs de vruchtbare groene stroken... Dan is het ineens daar, dat gevoel dat je alsmaar verder wilt gaan, om steeds meer te ontdekken, want het waren deze wegen, deze eeuwenoude routes, die Marokko verbonden met vergane koninkrijken.
Langs deze wegen vinden we ook de 'route van de 1000 kashbahs' , de berberdorpen die in zo'n wijds en exotisch decor liggen dat zelfs de Hollywood studios hier zijn neergestreken om films op te nemen die zich op iedere plaats in de wereld kunnen afspelen...
Marabout bij Ouarzazate
Het Atlas gebergte vormt de ruggengraat van het land, 3000 km lang. Een bron van leven, aangezien veel van het drinkwater en irrigatiewater vanuit de bergen via rivieren en oude kanalen het binnenland instroomt. En in de schoot van de Atlas vinden we de koningsteden, steden die ooit het centrum vormden van machtige dynastiëen. In de medina's van Fez en Marrakech vinden we de ware kunstschatten van het land. Zij geven ons een kijkje in een wereld waar traditie en religie het leven lijkt te dirigeren. Naast de schitterende architectuur van de paleizen, koranscholen, moskeëen en heilige plaatsen zijn het vooral de gewone mensen die , zonder het te beseffen, de voornaamste rol spelen in deze wonderlijke wereld. De werkplaatsen waar de koperslagers, de leerlooiers, de wevers, textielververs, timmerlieden en pottenbakkers hun vak uitoefenen vormen nog steeds het economische hart van de medina. In de diverse souks is het een feest voor de zintuigen, alsof alle geluiden en kleuren, geuren en smaken van alle tijden hier bewaard zijn gebleven, een tijdloze ruimte, besloten binnen de oude stadsmuren. Eenmaal daarbuiten lacht het Marokko van de 21e eeuw u weer toe en nodigt u uit voor de volgende verrassing....
Want na de bergen en de gorges, woestijnen en oases, koningsteden en medina's, opent het landschap zich naar het westen en bereikt u de oceaan. Hier serveert Marokko het mooiste van zichzelf.... heerlijke stranden, witgekalkte havenstadjes, zalig eten en blik op oneindig....puur genieten!!!
Voor meer informatie over onze reizen in Marokko klikt u op de foto, misschien tot ziens!!!
Want na de bergen en de gorges, woestijnen en oases, koningsteden en medina's, opent het landschap zich naar het westen en bereikt u de oceaan. Hier serveert Marokko het mooiste van zichzelf.... heerlijke stranden, witgekalkte havenstadjes, zalig eten en blik op oneindig....puur genieten!!!
Voor meer informatie over onze reizen in Marokko klikt u op de foto, misschien tot ziens!!!
Voor Danny
Ben je op reis gegaan, zonder iets te zeggen?
Jij, 'die vol hartstocht over de aarde dwaalde, de schoonheid zocht en vond..'
Heb je op je hoorn geblazen, daar hoog in de bergen,
ergens in de Picos of in de Pyreneeën?
Zwerf je nu voor altijd in dat oude land wat we zo liefhebben,
zie je de vergeten schildwachten die voor de kastelen liggen te rusten,
hoor je de molenwieken in de wind boven de droge aarde,
de beelden die fluisteren als je langsloopt in oneindige kloostergangen,
zie je de dorpen in het zuiden, als blinkende eilanden
in de zilveren gloed van olijven,
heb je de golven zien dansen aan de Malecón,
het riet zien branden aan een verre horizon,
rook je de naderende regen,
of ben je nu bij dat grote , witte zwijgen?
Blijf zingen, blijf zingen lieve vriend,
op al het moois wat je hebt gezien,
(want dat was meer dan in tien levens,)
en als de wind goed is , zal ik je horen, zal ik je weer vinden,
in de straten van een mooie stad...
Ben je op reis gegaan, zonder iets te zeggen?
Jij, 'die vol hartstocht over de aarde dwaalde, de schoonheid zocht en vond..'
Heb je op je hoorn geblazen, daar hoog in de bergen,
ergens in de Picos of in de Pyreneeën?
Zwerf je nu voor altijd in dat oude land wat we zo liefhebben,
zie je de vergeten schildwachten die voor de kastelen liggen te rusten,
hoor je de molenwieken in de wind boven de droge aarde,
de beelden die fluisteren als je langsloopt in oneindige kloostergangen,
zie je de dorpen in het zuiden, als blinkende eilanden
in de zilveren gloed van olijven,
heb je de golven zien dansen aan de Malecón,
het riet zien branden aan een verre horizon,
rook je de naderende regen,
of ben je nu bij dat grote , witte zwijgen?
Blijf zingen, blijf zingen lieve vriend,
op al het moois wat je hebt gezien,
(want dat was meer dan in tien levens,)
en als de wind goed is , zal ik je horen, zal ik je weer vinden,
in de straten van een mooie stad...
Voor prachtige reisverhalen : www.spaansbloed.wordpress.com van SRC collega reisleider Danny Valen.
Voor bijzondere reizen door Zuid-Spanje : www.AndalusieAnders.com van Bertus de Boer
De beste lokale gidsen in Sevilla : Twan luxemburg 0034 600474792 , ([email protected]) , Luis Sanchez Pellon 0034 619143413 Nederlandstalig , mooie rondleidingen in Het Koninklijk paleis of de Kathedraal in Sevilla, de parel van Andalucia!
